ดาว เด็กหญิงวัย12 ขวบกำพร้าพ่อถูกแม่นำมาฝากให้เพื่อนบ้านช่วยดูแล โดยแม่ไม่มีโอกาสกลับมาเยี่ยมดูแลดาวได้แต่ส่งเงินค่าใช้จ่ายมาให้เพื่อน บ้านบ้างเป็นครั้งคราว เพื่อนบ้านแม้จะเลี้ยงดูให้การศึกษาดาวแต่ก็ปฏิบัติกับดาวแบบขอไปทีและใช้ งานดาวแบบเด็กรับใช้ ดาวคิดถึงแม่จึงหมั่นเขียนจดหมายและเขียนกลอนส่งถึงแม่อยู่เสมอ เพื่ออ้อนวอนขอให้แม่มารับไปอยู่ด้วย ในที่สุดฝันของดาวก็เป็นจริงเมื่อเธอได้รับจดหมายจากแม่ฉบับแรก ซึ่งเขียนมาบอกว่าได้งานทำแล้ว และบอกให้ดาวนั่งรถไฟไปหาแม่ที่กรุงเทพฯ โดยแม่ได้กำชับดาวไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้าจนกว่าจะเจอกับแม่ ดาวทำตามคำสั่งของแม่อย่างเคร่งครัด แต่เมื่อมาถึงที่สถานีรถไฟกลับไม่ปรากฏวี่แววของแม่เลยแม้แต่น้อย โดยที่ดาวไม่รู้เลยว่าระหว่างนั้นแม่ได้ประสพอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต ทำให้ดาวต้องนั่งรอแม่อยู่ที่ชานชาลาจนข้ามคืน โดยไม่ยอมพูดคุยกับใครเลย ทำให้คนแถวนั้นคิดว่าดาวเป็นใบ้และหูหนวก และด้วยความที่ดาวเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก ผู้คนจึงพากันสงสารเอาอาหารและน้ำมาให้โดยตลอด ทำให้ดาวรู้สึกว่าการไม่พูดส่งผลดีกับตัวเธอมากกว่า ประกอบกับความโกรธและเสียใจที่แม่ผิดสัญญาไม่มารับ ดาวจึงตัดสินใจที่จะไม่พูดอย่างนี้ตลอดไป ติดตามต่อได้ใน "หนึ่งตะวันพันดาว"